Τι στάση θα κρατήσει, τελικά, η Ελλάδα στο θέμα της τουρκοϊσραηλινής έντασης;

Η Κυπριακή Δημοκρατία αποφάσισε να πάρει το μέρος του Ισραήλ. Υπέγραψε και σχετική συμφωνία με στόχο τη συνεργασία εκμετάλλευσης κοιτασμάτων.
Σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ το ελληνικό και εβραϊκό λόμπι, που χρόνια ήταν στα μαχαίρια, από δω και πέρα θα συνεργάζονται ενάντια στην Τουρκία.
Η Άγκυρα κάλεσε την ελληνική αεροπορία να πάρει την κενή θέση του Ισραήλ στις στρατιωτικές ασκήσεις του έτους. Τι απάντηση θα πάρει, άραγε; Η Ελλάδα θα θυσιαστεί ακόμα μια φορά για την Κυπριακή Δημοκρατία ή θα κοιτάξει επιτέλους να κάνει κάτι και για τους ... Ελλαδίτες;
Μάλλον όμως οι αποφάσεις είναι ήδη παρμένες. Η Ελλάδα φαίνεται πως θα κινηθεί στο πλαίσιο του αμερικανοϊσραηλινού άξονα. Έτσι κι αλλιώς ούτε η πολιτική ούτε η οικονομική της κατάσταση τής επιτρέπουν να μην συρθεί σε αυτή την επιλογή.
Μακάρι βέβαια να προτιμηθεί, εν τέλει, η άποψη για μια προσπάθεια διατήρησης ισορροπιών και αποστάσεων, ώστε να μην επαναληφθεί η πολιτική στάση των δεκαετιών του ’80 και ’90, με την οποία η Ελλάδα είχε διαλέξει να κουβαλήσει στις πλάτες της όλο το βάρος της εξωτερικής πολιτικής Ευρώπης και Κύπρου ενάντια στην Τουρκία.
Αυτή τη φορά το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και η Κυπριακή Δημοκρατία ας βγάλουν το φίδι από τη τρύπα μονάχοι τους!
Αν ήταν ο Δαυίδογλου (ημιελληνιστί ο Νταούτογλου), υπουργός εξωτερικών της Ελλάδος, θα ξεκινούσε θαλάσσιες έρευνες με το Ισραήλ στο νότιο Αιγαίο και με την Τουρκία στο βόρειο. Αλλά προς το παρόν ο δικός μας υπουργός δεν λέγεται Δαυίδογλου.

Aralık 2010
Kürt özerk bölgesi, Haziran seçimleri, CHP

Bir kez daha Kürt milliyetçileri Türk milliyetçiliğinin şahlanmasına, Kürt halkının ezilmesine destek çıkıyor, derin devlete gönüllü yardakçılık ediyor.
Program göründüğü kadarıyla şöyle:
Haziran seçimlerine kadar Kürt belediyelerin istediklerini yapmaları için önleri açılır.
“Kürtleri şımartan AKP” söylemi alabildiğine pompalanır…
Kılıçdaroğlu’nun Kürtlüğü ve Aleviliği abartılarla vurgulanır.
Askerler, Kürt belediyelerin Türkler’in milliyetçi damarına basan uygulamalarına ses çıkarmazlar.
Seçim öncesinde “Güneydoğu elden gidiyor” “Güneydoğu’yu satan Tayyip” söylemleri albildiğine güçlendirilir.
Hükümetin bu programa karşı yapmak isteyeceklerini uygulayacak güçlere sözü geçmez.
Zaten, “Ergenekon” “Balyoz” vb. modası geçmiş projelere kafayı takmış ve “kumda oynayan” AKP çevresinin bu yeni yönelime karşı çıkmağa ayıracak enerjisi yoktur.
AKP’nin karşısındaki islamcı muhalefetin olabildiğince etkin ve yıpratıcı olabilmesinin koşullarını yaratmağa destek olmak ise birbaşka ayrıntıdır.
Seçimlerde AKP – CHP yüzde otuzbeşlerde kafa kafaya gelirlerse, planın ilk bölümü başarıya ulaşmıştır.
Sonrasında tek başlarına hükümet olamayacak AKP ve CHP, MHP eliyle denetim altına alınır ve Kürt belediyelerde, Fetullahçı vb. çevrelerde mıntıka temizliği ve mevsimlik budama başlar.
AKP- CHP milli birlik hükümetinin adı ise “kaymaklı kadayıf”tır.
“Zorla güzellik olmaz!” “Kürtler artık kendi evlerini kursun!” “Güneydoğu değil Kürdistan!” “Hadi yarın, halkoylaması yapalım, % 50’den bir fazlasından edebimizle çıkalım!” Türünden devrimci sloganlarla ise elbette ki karşılaşılmayacak. Türkiyeli solcu çevreler, Kürt –Türk ayımı olmaksızın, “kardeşlik ve bir arada yaşama” palavralarıyla kendilerinin bile inanmadığı gevezeliklerle vakit öldürüyorlar.

Aralık 2010

Bizim zamanımızda kurşun atardık. Şimdikiler Yumurta atıyor. Karşımızdakiler de bize kurşun atabilirlerdi. Bunların yumurta attıkları yumurta atamıyor. Dayak attırıyor. Çaresizlik işareti.

Bizim zamanımızda da sağlı sollu kalem erbabı bizi kınardı. Bunların da çok seveni yok. Haklılık işareti.

Biz, attığımız kurşunların ardından gidemedik. Umarım yumurtanın kurşundan daha etkili olduğunu atanlar da anlamıştır.

Aralık 2010
Gerek AKP, gerekse Erdoğan’ın kendisinin hiçbir zaman vadetmediklerini onlardan bekleyenler, son öğrenci dayağı ve Sayıştay yasası üzerine derin bir hayal kırıklığına uğradılar. Uzun etmeden tekrarlayalım:

1. İktidar katmanlarının temel amacı ‘Güçlü bir Türk devleti yaratmak’tır. Ordu’nun hükümet eliyle kendi bünyesinde yaptığı operasyonların, islamcı iktidarın, yasal düzenlemelerin, İsrail’le bir kapışıp bir koklaşmanın, Hamas’a, Hizbullah ve Irak direnişine desteğin; Arap parası, Rus gazı, Hazar petrolü ile ilişkilerin temel mantığı sadece ve sadece ‘büyük Türkiye (devleti) hedefi’dir.
2. Bu hedefe doğru ilerlerken biat etmeyen kim olursa olsun karşısında devletin demir yumruğunu bulur. Ordu ve PKK eliyle yürütülen Kürt soykırımının, devletin istemediği yer ve zamanda çatlak ses çıkaranın imha edilmesinin mantığı budur.
3. Alevi, solcu, milliyetçi, kürtçü, avrupacı, aydınlanmacı, kemalist, vs herkesin bir ‘kıymeti harbiyesi’ (taktik ve stratejik değeri) vardır. Yeri ve zamanı geldiğinde bir top mermisi gibi kullanılır.
4. Demokrasi; sadece Milli Görüş geleneği için değil, dünyanın tüm görüşleri için hedefe kadar binilecek bir tramvaydır. Tek fark, kimi tramvaylarda balık istifi, osuruk ve sarmısak kokuları ile dayak yiye beş vakit minare vızıltısı eşliğinde yolculuk edilir, kimisinde de serin bir ortamda oturup gazetenizi okuyarak yol alırsınız. Son durağı olmayan tramvay hattı yoktur. İnanmayan Alman – Fransız ittifakının AB dümeniyle posasını çıkarıp bir kenara attığı Balkan ve Güney Avrupa halklarına baksın.
Bütün bunların; kökleri çok derinlerdeki nedeni ise, ‘uygarlık’ denen olgunun insanlık tarihinin en hastalıklı unsurlarının evriminin ürünü olmasıdır. İnsanın doğayla tam bir uyum içinde yaşadığı o toplayıcılık günlerinde ölmesi gerekirken ölmeyen ve hayatta kalmağı başarabilen hastalıklı ve bunak bireyler; toplumları, dinleri, örgütleri, alet edevatı yarattılar. İcat edilenlerin hepsi; hastalıklı, yaşlanmış, karnını doyurmak için yürümeğe mecali kalmamış olanların hayatta kalabilmesi içindi. Gelişe gelişe bu günlere geldik işte.

Νεο-οθωμανισμός!

Δεκέμβριος 2010

Πολλά ακούγονται τελευταία για το «νέο οθωμανισμό».
Αν και το «όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι» είναι από τις γνωστότερες ελληνικές παροιμίες, σε τούτη τη χώρα ο καθένας δε χάνει ευκαιρία να περάσει στον ώμο κι από ένα γύφτικο κοφίνι και να τρέξει στον κερασόκηπο. Δεν είναι περίεργο. Ως γνωστόν οι περισσότεροι Έλληνες δεν διατηρούν καλές σχέσεις με την ελληνική φιλοσοφία ούτε με την αρχαία ούτε με τη λαϊκή. Ας πούμε λοιπόν μια τουρκική παροιμία που περιγράφει την κατάσταση αρκετά καλά. «“Sikim hıyar!” diyene bir avuç tuz alıp koşuyor».
Ελληνιστί : ‘Με το που ακούει κάποιον να φωνάζει «εδώ μια π... σαν αγγούρι!» αρπάζει μια χούφτα αλάτι και τρέχει να τον συναντήσει’.

Δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, μπλογκίστες, πολιτικάντες έχουν γίνει τελευταία ειδικοί στον μοδάτο εν Ελλάδι νεο οθωμανισμό που, περιέργως, τόσους πολλούς οπαδούς δεν έχει ούτε στην Τουρκία! Η κατά κεφαλήν πώληση του γνωστού βιβλίου-τούβλου με θέμα τον νεοθωμανισμό είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη στην Ελλάδα απ’ ότι στην ίδια την πατρίδα τού συγγραφέα.
Κι αναρωτιέμαι: «Μήπως το θέμα, εδώ στην Ελλάδα, είναι ψυχολογικό και όχι πολιτικό; Μήπως στο υποσυνείδητο διαφόρων συμπολιτών μας λανθάνει μια νοσταλγία για τις ‘παλιές καλές μέρες’ του ραγιαδισμού; Κάτι που μοιάζει με αυτό που θα λέγαμε, ‘αν και πατέρας δύο παιδιών όποτε βλέπεις γυμνό άντρα τον ονειρεύεσαι κολλημένο πάνω σου’. Μια πολύ βαθιά κρυμμένη επιθυμία, δηλαδή;
Ή μήπως για μια σειρά ανοησίες, με τις οποίες σιγά σιγά διαλύουν την Ελλάδα, έχουν πάλι έτοιμη τη δικαιολογία ότι «για όλα τα στραβά της χώρας φταίνε οι Οθωμανοί;»
Όχι, σύντεκνοι, όχι!
Όταν κλείνετε τους δρόμους και τα λιμάνια, όταν ακινητοποιείτε τα φορτηγά μέρες και μήνες και ο ακριτικός εμποράκος μένει χωρίς προμήθειες, αναγκάζεται να πάει να τις αγοράσει στην απέναντι όχθη. Κλείνει και μια τακτική συμφωνία προμηθειών με καλύτερη τιμή και εντάσσεται στο ... «οθωμανικό σύνολο». Στην περίπτωση αυτή, να είστε σίγουροι πως, δεν πρόκειται για εφαρμογή των τρομερών ιδεών της ποντικομαμής, που τον τελευταίο καιρό θεωρούνται στην Ελλάδα κάτι παραπάνω από ευαγγέλιο, αλλά είναι απλώς το τίμημα της αδιαφορίας της κεντρικής πολιτικής διοίκησης της χώρας.
Όταν ταλαιπωρείτε τον φουκαρά τον τουρίστα που μια φορά στη ζωή του έχει τη δυνατότητα να ξοδέψει χίλια δολάρια στο εξωτερικό, αυτός πηγαίνει και τα καταθέτει στους Οθωμανούς που του χαμογελούν, τον περιποιούνται, τον ταΐζουν καλά και του δείχνουν πως τον θεωρούν πολύ σημαντικό. Δεν τα δίνει σ’ εσάς που του συμπεριφέρεστε σαν να είναι ένας ανεπιθύμητος ηλίθιος επισκέπτης στη χώρα των Αρχαίων Ελλήνων, για τους οποίους και μόνο θα είχε την πρόθεση να τα δώσει, έτσι κι αλλιώς.
Όταν εσείς επί είκοσι χρόνια δεν μπορείτε να λύσετε ένα πρόβλημα με μια γειτονική χώρα δύο εκατομμυρίων κατοίκων θεωρώντας την τον μεγαλύτερο εχθρό σας και τη σοβαρότερη απειλή για την εθνική σας ύπαρξη, και έρχεται ο Οθωμανός και κάνει στρατιωτικές ασκήσεις στα βόρεια σύνορά σας, ο λόγος -πιστέψτε με!- δεν είναι το τουρκικό στρατιωτικό δαιμόνιο αλλά η πολιτική σας κουταμάρα.
Όταν σας σέρνει εδώ και σαράντα χρόνια από τη μύτη η Κύπρος που τελευταία σάς χαρακτήρισε «μια από της δύο δυνάμεις κατοχής», τι ανάγκη έχετε την οθωμανική έχθρα;
Όταν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του τόπου λειτουργούν μ’ έναν τρόπο λες και βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με την ίδια τους τη χώρα, τι παραπάνω μπορεί να σας κάνει ο Οθωμανός;
Όταν ο βασικός καημός του συνδικαλιστή είναι πώς θα μπορέσει να πάρει το Κόμμα 1% περισσότερο στις εκλογές και γκρεμίζει ό,τι βρίσκει μπροστά του, τι περισσότερο μπορεί να καταφέρει η οθωμανική μπουλντόζα;
Όταν μερικά τσογλάνια της αστικής τάξης, με τις ευλογίες και την υποστήριξη των αστυνομικών δυνάμεων, καίνε τη μισή Αθήνα και όλη η Αριστερά χαρακτηρίζει το μπάχαλο αυτό «μαθητικό και φοιτητικό κίνημα» δε χρειάζονται ούτε ο Αλή Πασάς ούτε ο Ιμπραήμ για να ισοπεδώσουν τη χώρα.
Όταν ο επιχειρηματίας βλέπει την οικονομία σαν πόρνη που μπορεί να την κουτουπώνει όποτε του γουστάρει, σε όποια σκοτεινή γωνιά θελήσει, δεν είναι ανάγκη να ισχύσει στην πιάτσα το οθωμανικό δίκαιο.
Φαντάζομαι πως ο καθένας μπορεί να επισυνάψει οτιδήποτε δικό του στη γενική μιζέρια που φοριέται πολύ στις μέρες μας. Ας προσθέσω λοιπόν κι εγώ μια ελληνική παροιμία, αφιερωμένη εξαιρετικά σε όλους τους οθωμανολόγους «της στραβής ψ... της φταίνε οι τρίχες».

Wikileaks

Bu wikileaks işi, Genelkurmay’ın kozmik odalarının Ergenekon savcılarına açılması türünden bir danışıklı dövüş gibime geliyor. Ruslar’ın Sovyetler Birliğinin yükünü çekmenin anlamsızlığını anladıktan sonra onu dağıtmaya karar verdikleri 80’li yıllardan beri dünyanın nasıl bir istikamete girdiğini Amerikalılar yeni yeni anlamağa başladı. Irak, Afganistan ve Müslüman Dünya’da aldıkları hezimetler sonrası, panik içinde gündeme yetişmeğe çalışıyorlar.

Ruslar yeni rollerini 10 yıl içide ezberlemiş ve uluslararası güçler dengesinde yerlerini alıp gereğini yapmağa başlamışlardı. Türkiye, İran, Ortadoğulu Arap ülkeleri, Latin Amerikalılar’ın çoğu da aynı biçimde yeni dünyada rüzgâra uygun seyretmeğe başladılar. Avrupa ve Kuzey Amerika ise, Sovyetler’in dağılmasının tek nedeninin kendi kerametleri olduğu hissine fazlaca kapıp ayaklarını yorganlarından öteye uzatıverdiler. Irak, Afganistan ve Lübnan’da olanlardan derslerini alıp almadıklarını Kore’de göreceğiz.

Μάτα Χάρι της Μερσίνας ή ολίσθημα της Αθήνας;

Νοέμβριος 2010

“Δεν κατάλαβα γιατί οι Αμερικανοί μας παρέδωσαν τον Οτζαλάν πακεταρισμένο;» αναρωτιόταν ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Μπουλέντ Ετζεβίτ. Ούτε και οι Έλληνες είχαν καταλάβει τότε τι ακριβώς γινόταν γύρω τους. Μετά αποκαλύφθηκε ότι το όλο σχέδιο ήταν μια από κοινού επιχείρηση της MOSAD και της CIA. Έτσι ο αγαπημένος ήρωας -και δυνάμει εκτελεστής του ευσεβούς πόθου πολλών Ελλήνων- είχε πια παραδοθεί στους Τούρκους για εκτέλεση.
Η πρώτη ψυχρολουσία των Ισραηλινών και Αμερικανών ήρθε όταν το τουρκικό Γενικό Επιτελείο Στρατού αντέδρασε και εμπόδισε τον απαγχονισμό του παραδομένου ηγέτη. (Για των Ελλήνων την ψυχρολουσία δεν χρειάζεται κουβέντα, έχουν ακόμα τη γεύση της κουρδικής πίκρας στο στόμα). Ύστερα, για να μη τον φτάσει το μακρύ χέρι των Αμερικανών και Ισραηλινών, οι Στρατηγοί τον έβαλαν σε ένα νησί μόνο του, υπό την υπέρμετρη προστασία του στρατού.

Η απορία του Ετζεβίτ λύθηκε μόλις ο αμερικανικός στρατός μπήκε στο Ιράκ οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί απλούστατα ήθελαν να βγάλουν τον Οτζαλάν από τη μέση διότι σκόπευαν στην εθνική συνένωση του κουρδικού λαού υπό την ηγεσία των Ιρακινών Κούρδων ηγετών. Ο απώτερος σκοπός των Αμερικανών ήταν η ίδρυση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ που, στην περιοχή, θα έπαιζε τον ρόλο ενός δεύτερου Ισραήλ. Όλοι όσοι ασχολούνται με τα διεθνή γεγονότα θα θυμούνται την αλαζονεία των Αμερικανών, τόσο σίγουρων για το αποτέλεσμα του πολέμου. (Αλήθεια θυμάται κανείς το «new world order»;)
Έτσι κι αλλιώς οι Ισραηλινοί εκπαίδευαν τους Κούρδους του Ιράκ επί πολλά χρόνια. Δηλαδή, από τη μια διατηρούσαν άψογες σχέσεις με την Άγκυρα και από την άλλη ετοίμαζαν την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους που και μόνο στο άκουσμά του οι στρατηγοί της Άγκυρας «γίνονταν Τούρκοι».
Επίσης «Τούρκοι» γίνονταν οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί με τις προσπάθειες των Τούρκων να σπάσουν τους κώδικες ρύθμισης της αναγνώρισης των F-16 και να μπορέσουν να εντοπίσουν, ως εχθρικά, τα ισραηλινά και ελληνικά μαχητικά. (Τελικά οι τρεις Τούρκοι ερευνητές μόλις το κατάφεραν, βρέθηκαν νεκροί).
Ο πόλεμος στο παρασκήνιο συνεχιζόταν. Η Άγκυρα έκανε ό,τι μπορούσε για την αποτυχία των Αμερικανών και Ισραηλινών ενώ, σε συντονισμό με Ρωσία και Ινδία, κατόρθωσε να συγκεντρώσει μέσα στο τραπεζικό της σύστημα όλα τα αραβικά πετροδολάρια που δραπέτευσαν από τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές χρηματαγορές με τον φόβο της κατάσχεσης. (Αλήθεια, ούτε τον Αράπογλου της Εθνικής θυμάται κανείς που τότε αγόρασε για ένα κομμάτι ψωμί μια τουρκική τράπεζα που τώρα αξίζει κάτι δις;)
Στην πορεία, οι Αμερικανοί δέχτηκαν την αποτυχία τους κι άρχισαν να φεύγουν από το Ιράκ, ενώ το Ισραήλ έφαγε δυο αναπάντεχες σφαλιάρες στο Λίβανο και στη Γάζα. Η παρασκηνιακή τουρκοϊσραηλινή διαμάχη βγήκε στο προσκήνιο όταν οι Ισραηλινοί προσέβαλαν μέσα στο υπουργείο των εξωτερικών τους τον Τούρκο πρέσβη. Αποκορύφωμα της έντασης, η τελευταία επίθεση στο πλοίο της ανθρωπιστικής βοήθειας και η δολοφονία εννέα Τούρκων εθελοντών το περασμένο καλοκαίρι.

Οι τουρκικές εφημερίδες τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτουν ένα σκάνδαλο που αφορά δεκάδες Τούρκους αξιωματικούς που, αφού έπεσαν σε ερωτική παγίδα, υποκύπτοντας κατόπιν σε εκβιασμό αναγκάστηκαν να παραδώσουν στρατιωτικά μυστικά σε κύκλους που τα πουλούσαν σε ξένες χώρες. Στην υπόθεση αυτή ακούστηκε και το όνομα της Ελλάδας (η ελληνική τηλεόραση το έβγαλε στον αέρα υπό τον τίτλο «ποια είναι η Ελληνίδα Μάτα Χάρι της Μερσίνας;»).
Ας ελπίσουμε ότι και στην υπόθεση αυτή δεν έχουν ανακατευτεί πάλι κάποιοι φωστήρες των Αθηνών που θα επωμισθούν, για μια ακόμα φορά, το βάρος ενός βρώμικου παιχνιδιού της Άγκυρας, τύπου Οτζαλάν

Η Φατμά χανούμ στην Αθήνα

H κόρη ενός φίλου, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην Αθήνα, φιλοξενούσε την προηγούμενη εβδομάδα μια συνομήλική της από την Τουρκία. Γνωρίστηκαν σε κάποιο πανεπιστημιακό πρόγραμμα και από τότε κάνουν παρέα η Τάνια και η Φατμά. Η μαντιλοφορούσα καλή μουσουλμάνα της νέας γενιάς, Φατμά χανούμ, εκμεταλλεύτηκε την εννιάμερη αργία του μπαϊραμιού που τους χάρισε ο Ερντογάν πασάς και, το περασμένο Σάββατο, έφτασε στην Αθήνα οδικώς ύστερα από χίλιες δυο ταλαιπωρίες με τη βίζα, τις τελωνιακές δυσκολίες αφρικάνικου τύπου και διάφορα άλλα. Η πρώτη εντύπωσή της απ' όλα αυτά ήταν: «Φαίνεται, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο τομέα κάνουν λευκή απεργία». (Άντε να της εξηγήσεις ότι όλοι σ' αυτή τη χώρα βρίσκονται διαρκώς σε μια λευκή απεργία κατά του εαυτού τους!) «Και άλλοι σκέπτονταν να έρθουν» συμπλήρωσε, «αλλά φοβήθηκαν μήπως κλείσουν οι δρόμοι και τα λιμάνια. Δεν ήξεραν επίσης αν θα είναι ανοιχτή η Ακρόπολη». (Έ, αυτή είναι μια τρομερή επιτυχία στην επικοινωνιακή πολιτική του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού).
Ύστερα από αυτή την εισαγωγή τα κορίτσια βγήκαν για μια βόλτα στους δρόμους. Ο δεύτερος γύρος των εκλογών δεν της φάνηκε και πολύ ζωηρός. Πιθανώς επιβεβαίωσε την αρχική της εξήγηση περί λευκής απεργίας.

Το επόμενο μεγάλο γεγονός ήταν το μαζικό ναμάζι (προσευχή σα να λέμε) στις πλατείες των Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Μουσουλμάνα η ίδια, απορούσε πώς είναι δυνατόν να προσεύχονται οι άνθρωποι αυτοί πάνω σε χοιρινό λίπος, ενώ η Τάνια, κοπέλα με ανθρωπιστικές και ανεξίθρησκες ανησυχίες, έφερνε σαν αντίλογο το γεγονός της έλλειψης τζαμιού από την Αθήνα. Η μουσουλμάνα πάλι, δείχνοντας τα απομεινάρια σουβλακιών, πιττών και πτηνοπεριπτωμάτων, της έκανε σεμινάριο γύρω από το ότι σ' έναν ανοιχτό χώρο όπου πατάνε όλοι με σκατωμένα παπούτσια, τρώνε χοιρινό κρέας και πετάνε κάτω κομμάτια χοιρινού λίπους, ανάμεσα σε περιστέρια που χέζουν συνεχώς, δεν μπορείς να κάνεις το ναμάζι σου.
Μετά από λίγο ήρθε η σειρά της Τάνιας να απορήσει. «Πράγματι, τα τζαμιά που βλέπουμε στην Πόλη, είναι όλα στρωμένα με χαλιά και οι άνθρωποι βγάζουν τα παπούτσια τους όταν μπαίνουν μέσα, ακόμα και οι τουρίστες. Αυτοί εδώ πώς πέφτουν κάτω κι ακουμπάνε το μέτωπό τους στις περιστεροκουτσουλιές και στις βρωμιές από τα πόδια των περαστικών;»
Τότε η Φατμά, περνώντας στο δεύτερο σκέλος του σεμιναρίου, έκανε λόγο για τον ρόλο του ναού στην ισλαμική θρησκεία. « Ένας μουσουλμάνος για να προσευχηθεί δεν έχει ανάγκη από ναούς και ιερείς» ξεκίνησε να λέει, προσθέτοντας και άλλες εκπλήξεις στην ήδη μπερδεμένη φιλελεύθερη αντίληψη της Τάνιας: «Ένας καθαρός χώρος, ένα καθαρό σώμα και μια καθαρή συνείδηση είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να προσευχηθεί ένας μουσουλμάνος. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση ιστορικής και πολιτικής συγκυρίας» είπε κι έκλεισε την ενημέρωση. Της έμαθε και δυο αραβικές λέξεις: «τεχάρετ» που σημαίνει καθαρισμός και «νετζάσετ» που θα πει ακαθαρσία.

Πάντως την επόμενη μέρα, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, περνώντας παρέα με την Τάνια από την πλατεία Κοτζιά γύρω στις 2.30 το μεσημέρι, είδαμε με τα μάτια μας τι σημαίνει πολιτική συγκυρία ένας με ντουντούκα φώναζε αραβικά συνθήματα για το Κοράνι και καμιά διακοσαριά μουσουλμάνοι μετανάστες επαναλάμβαναν. Στο πρόσωπο του καθενός έβλεπες την γνωστή ευτυχία όλων των οπαδών του κόσμου ανεξαρτήτως πολιτικής, θρησκευτικής ή ποδοσφαιρικής μάζας. Έβλεπες την ευτυχία του αγώνα, της ταυτότητας, της συμμετοχής και της ύπαρξης. Μπροστά στο Δημαρχείο, ντυμένοι με κιτς κουστούμια κι ακουμπισμένοι στα παρκαρισμένα μεγαλοκυβικά τους αυτοκίνητα, οι γνωστοί μουσουλμανοπατεράδες κοιτούσαν χαμογελώντας τους μουτζαχεντίν τους με ύφος μεγαλομέτοχου ποδοσφαιρικής ομάδας ή μητροπολίτη ανάμεσα το ποίμνιό του.
Η Φατμέ δεν ήταν εκεί να μας εξηγήσει τι σημαίνουν όλα αυτά τα αραβικά συνθήματα που ακούγονταν. Με την επέτειο του Πολυτεχνείου συγχύστηκε. «Μου θυμίζει τις διαδηλώσεις στο Κουρδιστάν. Λιγότεροι οι διαδηλωτές και περισσότεροι οι μπάτσοι», είπε. Γέμισε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου της με ακριβή ελληνική βενζίνη, πάτησε το γκάζι κι εξαφανίστηκε.
Αα! Ρε Φατμά χανούμ, τι μας έκανες!

«Μεγάλο και δυνατό τουρκικό κράτος»

Οκτώβριος 2010

Μερικά χρόνια πριν, στην Ελλάδα και μόνο η λέξη «Τούρκος» αρκούσε για να σκορπίσει δυσαρέσκεια. Όποτε βρισκόσουν σε παρέες, εκτός από αυτές με ανθρώπους υψηλής πολιτικής και πολιτισμικής στόχασης, αισθανόσουν στο πετσί σου την αμηχανία που δημιουργούσε η λέξη αυτή. Όσο μάλιστα έπεφτε το «επίπεδο» τόσο πιο δυσάρεστη γινόταν η ατμόσφαιρα. Με λίγα λόγια η γενική εικόνα του Τούρκου ήταν κάτι μεταξύ υπανάπτυκτου αιμοβόρου τέρατος και τριχωτού βαρβάρου. Από την άλλη, το τι σκέπτεται πάντα ο μέσος Έλληνας για τον εαυτό του είναι γνωστό. Πρόκειται για όντα σχεδόν υπερφυσικά που έφεραν στον κόσμο τον πολιτισμό. Φαίνεται μάλιστα πως τον έδωσαν τόσο απλόχερα στους άλλους που δεν σκέφτηκαν να κρατήσουν λίγο και για τον εαυτό τους.

Και νά, που από εκείνη την τόσο αρνητική στάση, φτάσαμε στην σημερινή ‘τουρκολιγουριά’.
Είναι γνωστό βέβαια το «ή του ύψους ή του βάθους» που δέρνει τέτοιου τύπου ανθρώπους, αλλά δεν πειράζει να πούμε και μια δυο κουβέντες γύρω από την σημερινή αυταπάτη.

1. Όταν ο μέσος Έλληνας αποκαλεί ελληνοτουρκική φιλία αυτήν τη νέα ‘προσέγγιση’ των δύο χωρών, πρέπει να γνωρίζει πως η φιλία απαιτεί ισοδύναμες πλευρές. Οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά, στρατιωτικά, πληθυσμιακά αν δεν πρόκειται για ισάξια μέλη, φιλία δεν υπάρχει. Αυτό που ονομάζουν φιλία είναι ένας νέου τύπου ραγιαδισμός που πηγάζει από ανάγκες εξάρτησης ή κάτι παρόμοιο. Να θυμούνται λοιπόν πως αν η Ελλάδα είναι τυχερή και μπορέσει να κρατήσει μια απόσταση ασφάλειας από μια δύναμη με την οποία δεν «την παίρνει» η σύγκρουση, το πολύ πολύ μπορούν ίσως οι δυο χώρες να διατηρούν διμερείς σχέσεις, φιλία όμως όχι.
2. Είτε λέγονται σουλτάνοι, είτε νεότουρκοι, είτε κεμαλικοί, είτε ισλαμιστές, αυτοί που κυβερνούν τη χώρα εδώ και 300 χρόνια, έχουν μόνο έναν καημό, τον οποίο μοιράζονται με μεγάλη μερίδα του λαού: Πώς θα μπορέσει να ξαναγίνει η χώρα ένα μεγάλο και δυνατό κράτος. Όπως καταλαβαίνουμε, μια τέτοια αντίληψη είναι εντελώς αταίριαστη με την πολύ διαδεδομένη κοσμοθεωρία ανάμεσα στους Έλληνες: ‘Ότι φάμε, ότι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο πισινός μας.’ Γι αυτό, και η ‘γειτόνισσα’, όποτε βρει ευκαιρία, ξαναβάζει στην παλιά της θέση, εκείνη του ραγιά –εκμοντερνισμένου πια- την ... όψιμη ‘φιλενάδα’ της.
3. Το κράτος της Άγκυρας δε σφάζει τους Κούρδους επειδή τους θεωρεί κακούς. Απλούστατα, εδώ και πολλά χρόνια, γνωρίζει πως εκείνη η περιοχή είναι νευραλγική για την πετρελαϊκή και υδάτινη εξοικονόμιση, καθώς και κομβικό σημείο της Μεσανατολής στον τομέα των μεταφορών, των στρατιωτικών επιχειρήσεων, του εμπορίου. Δε ρισκάρει λοιπόν να τη χάσει και προχωρεί σε μια κουρδική γενοκτονία καθαρίζοντας τον τόπο. Όπως έκανε δηλαδή παλιά με τους Αρμένιους, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και άλλους.
4. Το κράτος της Άγκυρας δεν έχει σήμερα μια ισλαμική κυβέρνηση επειδή συγκρούονται οι κεμαλικοί με τους ισλαμιστές. Απλούστατα, αυτή τη στιγμή η χώρα για να μπορέσει να βαδίσει σταθερά στο δρόμο προς το «μεγάλο και δυνατό τουρκικό κράτος» χρειάζεται να βάλει λίγο ισλαμικό νερό στο κεμαλικό κρασί της. Και όλες οι δυνάμεις που κυβερνούν την χώρα αυτή, συμφωνούν σ’ αυτό. Οι καυγάδες στο καθημερινό – κοινοβουλευτικό πεδίο δεν επηρεάζουν έτσι κι αλλιώς τη διακυβέρνηση της Τουρκίας.
5. Η πορεία αυτή της χώρας προς το «μεγάλο και δυνατό τουρκικό κράτος» τους τρεις τελευταίους αιώνες έτρωγε θανάσιμες σφαλιάρες από τις Δυτικές δυνάμεις, κάθε φορά που φαινόταν πως αγγίζει το όνειρο. Το 1827 της έκαψαν το στόλο και της αφαίρεσαν ένα σημαντικό κομμάτι ξεκινώντας τη διάλυσή της. Το 1908 όταν φάνηκε πια πως το πετρέλαιο θα κυβερνήσει τον κόσμο στα χρόνια που ακολουθούν, επειδή ο σουλτάνος δεν θέλησε να παραδώσει όλες τις πηγές στους δυτικούς, αυτοί τις πήραν με το ζόρι διαλύοντας το κράτος. Το 1945 πάλι, μόλις η χώρα είχε βγει από τη περίοδο του Δεύτερου μεγάλου πολέμου χωρίς ζημιά, οι Ρώσοι (Σοβιετικοί λέγονταν τότε. Τρομάρα τους!) τους έσπρωξαν στην αγκαλιά των Αμερικανών, διεκδικώντας εδάφη και μερίδιο στα στενά. Τέλος, το 1974 μόλις άρχιζε να μαζεύει τα κομμάτια της, την τύλιξαν μέσα στο κουβάρι του Κυπριακού, ενός θέματος που ακόμα να ξεκαθαρίσει.
6. Αυτόν τον καιρό, ο καθεστωτικός πυρήνας της Άγκυρας προσπαθεί πάλι να γίνει ένας μεγάλος παίκτης στο παγκόσμιο παιχνίδι. Από το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού ως σήμερα έκανε βήματα σωστά. Με τους Ρώσους, με τους Άραβες, με την ΕΕ, με την Κίνα έχει σχέσεις που του επιτρέπουν να βρίσκεται δυναμικά μέσα στα πράγματα. Και βέβαια αυτό δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τον νεοοθωμανισμό ούτε με τον φουκαρά τον Νταβούτογλου. Είναι μια στρατηγική που έφερε σ’ αυτή τη θέση έναν από τους πολλούς ‘Νταβούτογλου’ που διαθέτει η χώρα.
7. Έτσι, σήμερα πια η σφαλιάρα προς τους Τούρκους δε φαίνεται και πολύ εύκολη. Εκτός αν τρελαθούν οι Δυτικοί και προκαλέσουν κάτι ανάμεσα στο Ιράν, το Ισραήλ, τους Κούρδους του Ιράκ και την Τουρκία. Κάτι τέτοιο όμως, προν το παρόν, μάλλον δεν τους παίρνει.

Το ημερολόγιο της Κόλασης

7. 6. 2010

«Σε όποιον από τους απογόνους μου χαρίσει ο Θεός τον θρόνο επιβάλλεται να σκοτώσει τα αδέρφια του για χάρη της τάξης του κόσμου» λέει ο κώδικας του Πορθητή που, στη διάρκεια αιώνων, εφαρμόστηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

«Το δάχτυλο που ακρωτηριάζεται σύμφωνα με το νόμο, δεν πονάει» λέει μια τουρκική παροιμία. Πριν μερικές δεκαετίες, «Αν χρειαστεί σοσιαλισμός σε τούτη τη χώρα, θα τον φέρουμε εμείς! Εσείς, να ασχολείστε μόνο με τα μαθήματά σας!» είχε πει ένας θρυλικός νομάρχης της Πόλης στους φοιτητές που διαδήλωναν για πρώτη φορά με σοσιαλιστικές ιδέες.

Ο κώδικας του Πορθητή, γλύτωσε τους Οθωμανούς από εμφύλιους πολέμους και βυζαντινού τύπου συγκρούσεις για τον θρόνο.
Η αναφερόμενη παροιμία είναι μια καλή εξήγηση για την καρτερικότητα και την έλλειψη επαναστατικότητας των τουρκικών μαζών.
Η ρήση του Νομάρχη, εξηγεί αρκετά καλά την σημερινή ισλαμιστική πορεία της Τουρκίας. Αν και όλοι οι «ειδικοί» μιλούν για μια σύγκρουση Ερντογάν και κεμαλικών στρατηγών, η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ο καλύτερος κεμαλικός των τελευταίων ενενήντα ετών της τουρκικής ιστορίας είναι ο Ερντογάν. Στρατός και πρωθυπουργός εναρμονισμένοι στην κοινή αντίληψη για τη δημιουργία μιας «μεγάλης Τουρκίας» μια χαρά συνεργάζονται. Τα υπόλοιπα είναι «για τα μάτια του κόσμου!» Ελληνιστί «επικοινωνιακή πολιτική».

Sevgili Mustafa,
Uzun yazını ve ilginç “Ergenekon sanığı kahraman Levent Albay” mektubunu okudum. Kısa kısa yazayım:
1. 1979 yazında Ankara’da bir mahallenin yolunu açıp belediye’ye asfaltlatmak için bir kampanyamız vardı. Sonradan itirafçı ve polis olan o dönem komite sorumlusu M.D: “Yahu, biz bu yolu açtırırsak, buradan polis de geçer bizi enseler, buralar en kuytu, gizli noktalarımız!” diye şerh düşmüştü. Cevabım: “Devrimciler üretim araçlarının gelişmesinden korkmazlar!” idi.
Aynı nedenle bu referandumda “evet!” derdim.
2. Türkiye Cumhuriyeti’ni yönetenler, -adına ister derin devlet de, ister Atatürkçü bürokratik yapı, istersen; bu memleketin gerçek sahipleri ya da Amerikan işbirlikçileri- Bu günkü koşullarda T.C’nin büyük ve güçlü bir devlet olmasi için birazcık islamlaşması gerektiğine inanmış durumdalar. Kendileri kişisel olarak; mason, allahsız, dönme, kemalist, sosyaldemokrat, ülkücü, gizli Ermeni ya da Rum da olabilirler ama Türkler’in birazcık islamlaşması gerektiğine inanıyorlar. Bunun gereğini de yapıyorlar. Erdal Paşa hikayende bu çok açık görülmekte. Erdal Paşa olmayı beceremeyen Levent Albay gibi subayların da bu yeni projede yeri yok.
3. Ergenekon davasının yüzde sekseni soytarılık olabilir. Ama geri kalan yüzde yirminin bir anlamı var: 1960’lı yılların sonunda “Devletin gerçek sahipleri” şöyle düşündüler: “Eğer şimdiki koşullar devam ederse, bu Kürtler 2023 yılı itibarıyla yüz bin kilometrekarelik bir alanda 30 milyon nüfuslu bir kitle teşkil edecekler. Su, petrol, maden kaynaklarının üzerinde ve yol kavşağındaki bu bölgeden Kürtlerin sökülüp atılması gerekir!” Anadolu insanının son elli yıllık trajedisinin temelinde bu stratejik yönelim vardır. Gelecek otuz yılda da bu konuda bir değişiklik olacağını sanmıyorum. Jitem, Özel Kuvvetler, kahraman albaylar, hain itirafçılar, Apo, PKK, vb. hep bu oyunun birer figüranıdır. Şu anda kahraman albaylar yerine Taraf Gazetesi, AKP ve müslümanlık işlerine geldiği için oraya pas veriyorlar ve “kozmik odaları” önlerine seriyorlar. Amaçları Türkiye’yi bölgesel bir güç yapmak. Bu konuda da epeyce başarılı olduklarını söyleyebilirim. Sol’un ve muhaliflerinin aksine hep doğru ata oynuyorlar. Stratejik tercihleri var ve budalaca değil. Ahlaki de değil ama ahlaklı olmanın tek yolu budala olmak değildir.
4. Son olarak sana 1970’li yıllarda ülkede temel politik güçlerden biri olan ama şimdi onun bunun arkasından sürüklenen devrimci sol hareketin neden var olamadığına ilişkin düşüncemi söyleyeyim:
Yukarıda kabaca tasvir ettiğim temel devlet politikasına net olarak karşı çıkamadığı için devrimci sol yok oldu. 1980’li yılların doğru sloganı “PKK’ye de onun efendisi TC’ye de Hayır!” olmalıydı. Kürdistan’da savaş Kürtler’in değil, onları oradan sürüp atmak isteyen devlet’in tercihiydi. Sol bunu anlamadı. “Silahlı mücadele” dogmatikliği PKK hayranlığını; o da, devlet’in etki alanına hapsolup yokolmayı getirdi. O dönemde elbettte, hem devletle hem PKK ile çatışacak yürek ve beyni taşıyan; Türkiyeli devrimci solcu birey de, hareket de zaten yoktu. Hala da yok. “Düşüş” o sıralar hızlandı ve şimdi Türkiye Cumhuriyeti’nin stratejik tercihlerinin figüranı olmaktan başka bir anlamı olmayan, kimi o Taraf’ta kimi öteki tarafta çenesini yoran bir emekli mücahitler yığını kaldı.